പൂജ്യം കായ്ക്കുന്ന മരങ്ങള്

'ഒരു പുഴയുടെ ദൂരം എത്രയാണ്?'

'നീളത്തിലോ കുറുകെയോ?'

'അത് മൂസക്ക പറഞ്ഞില്ലല്ലോ. ഒരു പുഴയുടെ ദൂരം അതെ, അത്രന്നെ'

-പണ്ടായിരുന്നെങ്കില്, പൂഴയ്ക്ക് നീളത്തിലായിരുന്ന ദൂരം. അതൊപ്പിച്ചായിരുന്നു ജീവിതവും. ഇപ്പോ, അന്പത് വയസ്സുതോന്നിക്കുന്ന മൂസക്കയുടെ  പുഴദൂരം ഏത് കാലം കൊണ്ടാ ഗണിക്കുക?

ചോദിച്ചവരൊക്കെ പറയുന്നത് ഓരോ സൂത്രവാക്യങ്ങള്.
ഇരുകരകള്ക്കുമിടയിലെ വഞ്ചിയുടെ കുതിപ്പ്, കാറ്റി൯റെ ഗതി. ഓളങ്ങളുടെ പൊങ്ങല്. വേനലിലെയും വ൪ഷത്തിലെയും വ്യത്യാസം... ഇതിലൊന്നും ശരിയായില്ലെങ്കില്, ഉത്ഭവത്തിനും ലയനത്തിനുമിടയിലെ വിടവില് കൈവഴികളെ മറന്ന് ഒരൊറ്റളവ്. തീ൪ന്നു.

മൂസക്കയെ പരിചയപ്പെടുത്താ൯ മറന്നു. തിരൂ൪ക്കാര൯. പ്രായം മു൯പ് പറഞ്ഞത്. ജോലി അറബിവീട്ടില് ഡ്രൈവ൪. ഷോപ്പില് ഇടയ്ക്കിടെ വരും. എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ പറഞ്ഞിരിക്കും. മിക്കതും, സൂത്രത്തില് മൊബൈലിലെ മെസ്സേജുകളുടെ അ൪ത്ഥം മനസ്സിലാക്കാനാകും. അങ്ങിനെയാണ് പരിചയം.

ജോലിത്തിരക്കുണ്ടായിരുന്ന ഒരുദിവസം.
ഷോപ്പില് വന്ന മൂസക്ക പതിവിന് വിപരീതമായി നിശ്ശബ്ദനായി നിന്നു. കടം ചോദിക്കാനുള്ള മുന്നൊരുക്കത്തിലാണോ...?
ഞാനാശങ്കയോടെ ഇരുന്നു.

- കുറച്ചീസായി മൊബൈലിലേക്ക് വിളിച്ച് ഒരാള് പൊള്ളുന്ന വ൪ത്താനങ്ങള് പറയ്ണ്. സ്വരത്തില് ദയനീയത.

-ആര്?  ഞാ൯ മുഖമുയ൪ത്തി.

-അറീല്ല !

-നന്പ൪ നോക്കീല്ലേ...?

-ദാ.. കുറേ പൂജ്യങ്ങള് മാത്രം.

ഓ.. ഇത്. ഇതെനിക്കും വരാറുണ്ട്.  ഇ൯റ൪നാഷ്ണല് കെഡ്രിറ്റ്കാ൪ഡ് തട്ടിപ്പുകാര്. ശ്രദ്ധിക്കാ൯ പോകണ്ട. ന്നാ ശരി. ഞാ൯ മൂസക്കയെ പറഞ്ഞയക്കാ൯ ശ്രമിച്ചു.

-അതിന് അവര് മലയാളം പറയോ...? ഇത് പച്ചമലയാളത്തിലെ വ൪ത്താനം മുഴുവ൯...!

-എന്താ പറയ്ണത്..?

-അത് കുറേ കാര്യങ്ങള്. ഒരിക്കല് കൂടി ചോദിച്ചാല് പറയാ൯ പാകത്തില് മൂസക്ക നിന്നു. ഞാ൯ ടൈപ്പിംഗിലേക്ക് തിരിയുന്നതായി ഭാവിച്ചു. അല്പ്പനേരം കൂടി പാവം നിസ്സംഗനായി നിന്നു. പിന്നെ, മിണ്ടാതെ വാതില് തുറന്ന് പുറത്തേക്ക്...

അതിന് ശേഷമുള്ള ആദ്യത്തെ വെള്ളിയാഴ്ച.

ഇരുപത്തിയാറാം നന്പ൪ ബസ്സ് കാത്തുനില്ക്കുകയായിരുന്നു. കറാമയില് തുറന്ന പുസ്തകശാലയായിരുന്നു ലക്ഷ്യം. നഗരത്തില് പുതുതായി സ്ഥാപിച്ച ഏ.സി. ബസ് സ്റ്റോപ്പ് സൂക്ഷ്മം പരിശേധിച്ച് കുറവുകള് കണ്ടെത്തി സമാശ്വസിക്കുന്പോഴാണ് റോഡരികില് ലാ൯ഡ്ക്രൂയിസ൪  ബ്രേക്കിട്ടതും മൂസക്ക ചാടിയിറങ്ങിയതും.

ഒളിക്കാനും പറഞ്ഞൊഴിയാനുമുള്ള ശ്രമങ്ങള് വിഫലം.

ഓടുന്ന വണ്ടിയില്, അത്യാവശ്യമല്ലാത്ത വിഷയങ്ങളുമായി സംസാരം നീളുന്നതല്ലാതെ അജ്ഞാത വിളിക്കാരനെ കുറിച്ച് മൂസക്ക മിണ്ടിയതേയില്ല. ഒടുക്കം ഞാ൯തന്നെ വിഷയം എടുത്തിട്ടു.

-പൊള്ളുന്ന വ൪ത്തമാനങ്ങളുമായി അയാളിപ്പോഴും വിളിക്കാറുണ്ടോ..?

മൂസക്ക നിശ്ശബ്ദനായി. മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകുന്നതുപോലെ.

-ആളെ മനസ്സിലായോ...? ഞാ൯ പിന്നെയും കൊളുത്തിവലിച്ചു.

-ചന്ദ്രേട്ട൯..!!

-അതാര്?!

ഞാ൯ കൊന്നയാളാ...! ശബ്ദത്തില് വല്ലാത്ത ദൃഢത.

-ങ്ങള് ഒരാളെ കൊല്ലേ...?, എന്നിട്ട് അയാള് ങ്ങളെ വിളിക്കേ...?!
നല്ല കഥ. ഒരു തമാശ കേട്ടതുപോലെ ഞാ൯ ചിരിച്ചു.

-നാട്ടില് വണ്ടിയോടിക്കുന്ന സമയം.
കുറച്ച് നേതാക്കന്മാരെ തിരുവനന്തപുരത്ത് വിട്ട് തിരിച്ചുവരുന്പോഴാണ്....  വണ്ടി സ്ലോ ട്രാക്കിലേക്ക് മാറ്റി മൂസക്ക സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി.

റോഡിന് കുറുകെ കടക്കാനൊരുങ്ങുന്ന വൃദ്ധനെ കണ്ടപ്പോ ഹോണടിക്കുകയും വേഗത കുറക്കുകയും ചെയ്തതാണ്. പൊയ്ക്കൊള്ളാ൯ വൃദ്ധ൯ ആംഗ്യം കാണിച്ചപ്പോഴാണ് ആക്സിലേറ്ററിലേക്ക് മാറ്റിച്ചവിട്ടിയത്. വണ്ടി അരികിലെത്തിയതും അയാള് മുന്നിലേക്ക് കുതിച്ചു. പരമാവധി ശ്രമിച്ചു. കഴിഞ്ഞില്ല. ഇടിച്ചുയ൪ന്ന് ബോണറ്റില് തലയിടിച്ചു വീണു.

മരണം ഭവിക്കുന്ന ഓരോ അപകടങ്ങളിലും, മുഖം മരവിക്കുന്ന ഡ്രൈവറുടെയുള്ളില് ഒരു വനം നിലയ്ക്കാതെ കത്തുന്നതി൯റെ ചൂടുണ്ടാകുമെന്ന് അന്നാണറിഞ്ഞത്.

കാഴ്ചകള് കണ്ട് റോഡിനപ്പുറം അയാളുടെ മകനുണ്ടായിരുന്നു. വെയ്റ്റിങ് ഷെഡില് പൊലീസുകാരനും.

-ഒന്നുകില് മരണപ്പെട്ടയാളുടെ കുടുംബത്തിന് താല്പര്യമെങ്കില് കോംപ്രമൈസിലെത്താം. അല്ലെങ്കില് കേസിനു പോകാം. ഒത്തുതീരുന്നതാണ് എപ്പോഴും നല്ലത്. വെറുതെയൊന്ന് ശ്രമിച്ചു നോക്കാലോ?.
സ്റ്റേഷനിലെ നല്ലവനായ റൈറ്ററുടെ ഉപദേശപ്രകാരം വൃദ്ധ൯റെ സംസ്കാരച്ചടങ്ങില് പങ്കെടുത്തു.

-ഞങ്ങള്ക്ക് പരാതിയില്ല. ഞാ൯ കണ്ടതാണല്ലോ, പക്ഷെ, ഹരികുമാറാണ് തീരുമാനിക്കേണ്ടത്.
ദൃക്സാക്ഷിയും സ൪ക്കാറുദ്ധ്യോഗസ്ഥനുമായ മൂത്തമക൯ പറഞ്ഞു.

-ഹരികുമാ൪ വിളിച്ചിരുന്നു. വരട്ടെ. അവനാണ് ഞങ്ങളുടെ എല്ലാം. അവ൯റേതാണ് അവസാനതീരുമാനം.
എല്.ഐ.സി.യിലെ ഉദ്ധ്യോഗസ്ഥനായ രണ്ടാമത്തെയാള് പറഞ്ഞു. മൂന്നാമത്തേത് മകളായിരുന്നു. അവ൪ അകത്തിരുന്ന് ഉറക്കെ നിലവിളിക്കുകയും, നേ൪ത്ത് വരികയും, പിന്നീടത് വാക്കുകളും വാചകങ്ങളുമായി രൂപാന്തരപ്പെടുകയും ചെയ്തു.

നാലാമനായിരുന്നു ഹരികുമാ൪. അയാളുടെ സാന്നിദ്ധ്യത്തിനും വാക്കുകള്ക്കുമായിരുന്നു മൃതദേഹവും ആളുകളും ഞാനും കാത്തിരുന്നത്.

അറവ് കാത്തുകിടക്കുന്നൊരു ബലിമൃഗത്ത൯റെ മനമുരുക്കത്തോടെ അയാള് വരുന്ന വഴിയിലേക്ക് ഞാ൯ നോക്കിയിരുന്നു.

സംസ്കാരത്തിന് തൊട്ടുമു൯പാണ് അയാളെത്തിയത്.
അതുവരെ നിശ്ശബ്ദമായിരുന്ന അകത്തളം പൊടുന്നനെ നിലവിളികളാല് നിറഞ്ഞു. ഒരു നിലവിള് കാതില് വേറിട്ട് പതിയുകയും, കുഴഞ്ഞുവീണ അയാളെ വരാന്തയിലേക്കെടുക്കുന്നതും കണ്ടപ്പോള് എനിക്കുറക്കെ കരയാ൯ തോന്നി.

നീണ്ട അതിരുള്ള പറന്പി൯റെ മൂലയില് കൈവശക്കാര൯റെ ചിതയടങ്ങി. പതിഞ്ഞവാക്കുകളില് ഉപചാരങ്ങള് ചൊല്ലി ആളുകള് പിരിഞ്ഞു. ഇരുള് പെയ്യുന്ന മുറ്റത്ത് പിന്മുറക്കാരും ഞാനും ബാക്കി. ഇടയ്ക്ക് ചുറ്റും നോക്കിയും കൂട്ടം കൂടിയും വീടിനകത്തും ച൪ച്ച.. ഒടുവിലൊരാള് വാതില് തുറന്ന് പ്രതീക്ഷയുടെ എല്ലി൯ കഷ്ണമെറിഞ്ഞു.

-നാളെ വന്നോളൂ.

പിറ്റേന്ന് അവിടെയെത്തുന്പോള് ഉച്ചകഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഹരികുമാ൪ യാത്രയ്ക്കുള്ള ഒരുക്കത്തിലായിരുന്നു. ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ വന്നയാള് ഹസ്തദാനം ചെയ്തു.

-ഇന്നലെ ചേട്ട൯ കാണിച്ചു തന്നിരുന്നു, നിങ്ങളെ. എന്തേ വൈകിയത്? എല്ലാവരും ഇറങ്ങി. രാവിലെയാണ് തീരുമാനമായത്. വരൂ.. ഹൃദയമിടിപ്പ് വ൪ധിച്ചു. എ൯റെ തോളിലൂടെ കൈയ്യിട്ട് അയാള് തെക്കേ മുറ്റത്തേക്ക് നടന്നു.

-അവരെല്ലാം പറഞ്ഞിരുന്നു. നഷ്ടപ്പെട്ടു. ഇനി നിങ്ങളെ ഉപദ്രവിച്ചിട്ട് എന്താ കാര്യം. സ്റ്റേഷനില് പോയി വണ്ടിയെടുത്തോളു. പരാതിയില്ലെന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എന്തെങ്കിലും ബുദ്ധിമുട്ടുകളുണ്ടെങ്കില് ചേട്ടനെ വിളിച്ചാല് മതി. ഓ.കെ.

വിശ്വസിക്കാനാകാതെ, നിറകണ്ണുകളോടെ ഞാനയാളെ നോക്കി. ദയാവായ്പി൯റെ മനുഷ്യരൂപത്തിന് മുന്നില് വാക്കുകളില്ലാതെ നിന്നു. അയാള് തുട൪ന്നു.

-പിന്നെ ഒരുപകാരം ചെയ്യണം. കോടതിയില് കേസ് വിളിക്കുന്പോ കുറ്റം സമ്മതിക്കണം. പേടിക്കേണ്ട. ചെറിയൊരു പിഴയുണ്ടാകും. അത്രന്നെെ. വക്കീലിനെയും മറ്റും അവര് ഏ൪പ്പാടാക്കിത്തരും. ആത്മഹത്യയാണെന്നറിയുന്പോ പ്രശ്നങ്ങളാണ്. അച്ഛന് ഇ൯ഷൂറ൯സുണ്ട്. എന്തോ ഭാഗ്യത്തിന് ചേട്ട൯ ചേ൪ത്തതാ...

വിശ്വസിക്കാനാകാതെ, പകച്ച കണ്ണുകളോടെ ഞാനയാളെ നോക്കി.

എത്ര അനായാസമായാണ് വ൪ത്തമാനങ്ങളുടെ പൊരുള് മാറുന്നത്. മനുഷ്യരുടെ ഹൃദയം ഇത്രമേല് കഠിനമാകുന്നതെങ്ങിനെയാണ്. ദൃംഷ്ട മുള്യ്ക്കുന്നുണ്ടോ...? കൈനഖങ്ങളില് സ്വാ൪ത്ഥതയുടെ ചോരയിറ്റുന്നുണ്ടോ..?പാ൯റ്സി൯റെ പോക്കറ്റിലേക്ക് എന്തിനാണയാള് കൈ താഴ്ത്തുന്നത്? കരുതലോടെ നിന്നു.

പോക്കറ്റില് നിന്നൊരു കവറെടുത്ത് അയാളെ൯റെ കീശയില് തിരുകി.
-ആരോടും പറയേണ്ട. രണ്ടുദിവസത്തെ പരക്കംപാച്ചിലില് കാശ് കുറേ ചെലവായിട്ടുണ്ടാകും. വണ്ടിക്കും പണിയുണ്ടാകും. അതുകൊണ്ട്.... ഒരുനിമിഷം അന്പരന്നു. ശരിയാണ്, ഇപ്പോഴയാളുടെ മുഖത്ത് കരുണയുടെ നിലാവെളിച്ചമില്ല. വെറും കരാറുകാര൯റെ ഭാവം. എനിക്കോ... നടുങ്ങി. വാടകക്കൊലയാളിയുടേതും.

-വേണ്ട.
ചിതയുരുകുന്ന മണമുള്ള കവറെടുത്ത് അയാള്ക്ക് നേരെ നീട്ടി.
എ൯റെ കൈകള് അയാള് ബലമായി പിടിച്ചുവളച്ചു, പോക്കറ്റിലെത്തുവോളം. കണ്ണില് ക്രൌര്യത്തി൯റെ ചെറുപൊട്ട് തിളങ്ങുന്നത് തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോള് അയഞ്ഞു.

-നഗരത്തിലെ മുന്തിയ വൃദ്ധസദനത്തില് ചേ൪ക്കാ൯ സ്വരൂപിച്ച തുകയായിരുന്നു. അതിന് പോകുന്പോഴാണ് സംഭവമുണ്ടായത്. ഇപ്പോ, ഇത് മാത്രം ആ൪ക്കും വേണ്ട. നിങ്ങള്ക്ക് നല്കാമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള് എല്ലാവ൪ക്കും സന്തോഷം. അതാണ്... ന്നാ ശരി. ഞാനിറങ്ങുന്നു. അയാള് കാറില് കയറുകയും അതയാളെയും വഹിച്ച് എയ൪പോ൪ട്ടിലേക്ക് പായുകയും ചെയ്തു.

സിഗ്നലിലെ പച്ചവെളിച്ചം തെളിയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ച്, വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്ത് മൂസക്ക തുട൪ന്നു.

-വിശ്വസിക്കണമെന്ന് ഞാ൯ പറയില്ല. നി൪ബന്ധവുമില്ല. പക്ഷെ, ഓടുന്ന വണ്ടിയുടെ സ്റ്റിയറിംഗ് പിടിച്ച് ഏതെങ്കിലും ഡ്രൈവ൪ കളവ് പറയുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ. ആളൊഴിഞ്ഞൊരു വീട്ടിലേക്ക് ദിവസങ്ങള്ക്കകം ക്യാ൯സല് ചെയ്ത് പോകാനൊരുങ്ങുന്ന എന്നെ മനസ്സിലാക്കുമെന്ന് കരുതുന്നു.

-പോകാ൯ മനസ്സുണ്ടായിട്ടല്ല, ഓള് നേരത്ത െരക്ഷപെട്ടു. തുണയ്ക്കാളായപ്പോള് മക്കളും. ബേജാറാണ് മനസ്സില്. ശക്തമായ വീഴ്ചയിലും നിലവിളിക്കാതിരുന്ന അയാളുടെ മുഖമാണ് കണ്ണില്.

ഇവിടുത്തെ തിരക്കിലലിയാനൊരു സുഖമുണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്പോ.....

മൂസക്ക പറഞ്ഞവസാനിച്ചിട്ടും, ഞാ൯ മൂസക്കയുടെ മുഖത്ത് മനഃപ്പൂ൪വ്വം നോക്കാതിരുന്നു. പൊള്ളുന്ന മൌനം ചൂഴ്ന്ന വണ്ടിയില് നിന്നും ഇറങ്ങിയോടാ൯ തോന്നി.

-നന്പ൪ കൈയ്യിലില്ലേ... നാട്ടിലെത്തിയാല് വിളിക്കണം. വന്നാല് കാണണം.
ഇറങ്ങാ൯ നേരം പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചപ്പോള് മൂസക്ക് പ്രതികരിച്ചത് ഇത്രമാത്രം.

-തീ൪ച്ചയായും, ഒരു പുഴയുടെ ദൂരമല്ലെ നമുക്കിടയിലുള്ളു.

ഇപ്പൊ, ആഴ്ചകളായി, അകം പൊള്ളിച്ച് എ൯റെ മൊബൈലില് ഇടയ്ക്കിടെ ഒരു കോള് വരുന്നു. പൂജ്യങ്ങളാണ് നന്പ൪.

-------------------------------------
അലിപുതുപൊന്നാനി
-2009-