ഒട്ടകവിലാപം

വ൪ഷങ്ങള്ക്ക് ശേഷമുള്ള ഈ കുന്പസാരം എന്നോടുള്ള വെറുപ്പ് നിറഞ്ഞ നി൯റെ മനസ്സ് സ്വീകരിക്കുമോ എന്നെനിക്കറിയില്ല. നേരം തെറ്റിപെയ്യുന്ന മഴയുടെ അസ്ഥിരതയാണ് എ൯റെ ജന്മമെന്ന് നിനക്ക് അറിയാമല്ലോ. നിരാശാകാമുക൯റെ ജല്പനങ്ങളായി പുച്ഛിക്കാം. കിറുക്ക് അക്ഷരങ്ങളിലാക്കിയതെന്ന് പിറുപിറുക്കാം. ഒരുപക്ഷെ, ഓ൪മ്മകളുടെ ആവ൪ത്തനങ്ങളില് രസം ചോ൪ന്നിരിക്കാം. എങ്കിലും നെഞ്ചുരുക്കുന്ന നെരിപ്പോടുകള് അമ൪ത്തിവെക്കാ൯ ഇനിയാവില്ല.

സുഹൃത്തുക്കളുടെ മനഃപ്പൂ൪വ്വമല്ലെങ്കിലും മുറിവില് കുത്തുന്ന ചോദ്യങ്ങള്. വ൪ഷങ്ങളായി നുണകള്ക്ക് മീതെ നുണകള്. സംശയം നിഴലിക്കുന്ന കണ്ണുകളെയും സഹതാപമുഖങ്ങളെയും നേരിടാ൯ വയ്യ, ദു൪ബലത കൊണ്ടാകാം.

ചിലപ്പോഴൊക്കെ എനിക്ക് ആത്മഹത്യ ചെയ്യാ൯ തോന്നുന്നു. മഴയില്ലാത്ത മഹാനഗരത്തില് ഒറ്റപ്പെട്ടതുപോലെ. ഭീകരമായ നിശ്ശബ്ദത എന്നെ പിടികൂടിയിരിക്കുന്നു. ജീവിതത്തിനും മരണത്തിനുമിടയിലെ നിമിഷങ്ങള് ചുരുങ്ങിവരുന്നത് പോലെ.

നിയോണ് വെളിച്ചങ്ങളിലെ അവഗണനയില് വിളറുന്ന നിലാവ്. ഉറക്കം വരാതെ തണുത്ത് മരവിച്ച പുല൪ക്കാലങ്ങള്. നക്ഷത്രങ്ങള് കണ്ണുചിമ്മിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. സഹമുറിയന്മാ൪ക്കും എനിക്കുമിടയില് എങ്ങിനെയോ മൌനത്തി൯റെ കട്ടിയുള്ള പുറന്തോട് വള൪ന്നിരിക്കുന്നു. അഞ്ചോ ആറോ ദിവസങ്ങളിലെ ചോദ്യങ്ങള്.... അതിനുശേഷം അവരും എന്നെ ഉപേക്ഷിക്കാം. ഞാ൯ മുന്നൊരുക്കത്തിലാണോ...?

ഉഴിഞ്ഞിട്ട നേ൪ച്ചക്കോഴിയെന്ന് വീട്ടുകാരും കൂട്ടുകാരും കളിയാക്കുന്പോള് മഴവില്ലാകുമായിരുന്ന നി൯റെ മുഖം കണ്ടാണ് കൌമാരം കൊഴിഞ്ഞതും യൌവ്വനം തളി൪ത്തതും.

ഞാനിപ്പോഴും ഓ൪ക്കാറുണ്ട്.
പൂക്കള് പോലെ കൊഴിഞ്ഞുപോയ നല്ല ദിവസങ്ങളെ കുറിച്ച്...
ഒരിക്കലും തിരിച്ചുവരാത്ത സുന്ദര മുഹൂ൪ത്തങ്ങളെ കുറിച്ച്...

ജന്മത്തിലെ ഒരേയൊരു പ്രണയം... അത് നിന്നോടായിരുന്നു. എപ്പോഴാണ് മേഘം കറുത്തത്...? കവിളില് പൊഴിഞ്ഞത്...? പറഞ്ഞൊഴിയുകയല്ല, ധാരണ തിരുത്തുകയുമല്ല.

ബിസിനസ്സില് കാലിടറിയും കടം കുമിഞ്ഞതും ഗള്ഫിലേക്ക് പറന്നതും പൊറുക്കാനാകാത്ത പാതകമായി ഞാനേല്ക്കുന്നു.

അലച്ചിലുകള്ക്കവസാനം, കെട്ടിടങ്ങളില് ഊഞ്ഞാലിലാടി സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് ചായം തേക്കുന്നതിനിടയില് ഒരുനാള് നി൯റുമ്മായുടെ എഴുത്ത് വന്നു.

'റൂഹി൯റെ മലക്ക് വന്ന് ആഗ്രഹം ചോദിക്കുകയാണെങ്കില് ഉമ്മ പറയുക സല്മയും മോനും ഒന്നായിക്കഴിയുന്നതൊന്ന് കാണണമെന്നാണ്. മോനെ, ഇരുകരയിലാകുന്ന സുമനസ്സുകള് വെന്തുരുകുന്നതി൯റെ തീവ്രത ഉമ്മാക്ക് മനസ്സിലാകും. പതിനഞ്ച് വ൪ഷങ്ങള് അതറിഞ്ഞതാണ്. പ്രശ്നങ്ങളും പ്രാരാബ്ധങ്ങളും തീ൪ത്ത് സല്മയുടെ ഉപ്പ കരയണയുന്നതിനിടയില് വെറും രണ്ട്കൊല്ലമാണ്......'

'മോന് ഓളെ കൊണ്ടുപോകാ൯ കഴിയുമെങ്കില് ഉമ്മ നൂറുവട്ടം സമ്മതിക്കും. ഇല്ലെങ്കില്.....!'

എന്ത് കാരണമാണ് നിന്നെ ബോധ്യപ്പെടുത്തിയതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. ഒരിഞ്ചിനീയറുടെ സ്വപ്നപൂരണമായി ഈ കോണ്ക്രീറ്റ് കാടുകളിലെവിടെയോ നീയുണ്ടെന്ന് ഞാനറിയുന്നു. അഞ്ഞൂറ് ദി൪ഹംസ് മാസാന്ത്യം ബാക്കിയാകുന്ന ഒരു പെയി൯ററുടെ നിസ്സഹായത ഇപ്പോള് നിനക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടാകും. ദി൪ഹംസുകള് പൂക്കുന്ന താഴ്വരകളെന്ന അശ്ലീലക്കനവുകളുടെ അ൪ത്ഥശൂന്യതയും.

കഴുത്തറുക്കപ്പെട്ട അനേകം സ്വപ്നങ്ങളുടെ ശവപ്പറന്പാണിത്.
അക്ഷയഖനികള്ക്കടിയില് രക്തം കല൪ന്ന അശ്രുക്കളാണ്.

ജീവിത്തി൯റെ തീഷ്ണതള്..... നരകാഗ്നിയായി അതെന്നെ ചുട്ടെരിക്കുകയാണ്. തിരക്കേറിയ റോഡ് മുറിച്ചുകടക്കുന്പോള് ഒരു വണ്ടിയെങ്കിലും ഇടിച്ചുവീഴ്ത്തിയിരുന്നെങ്കില്....

ഇപ്പോഴെ൯റെ ചിന്തകള് ഇങ്ങിനെയൊക്കെയാണ്.

നി൯റെ ചുണ്ടിലെ പുഞ്ചിരി  മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും എനിക്ക് മതിയായി. ഭൂലോക ജീവിതാനുഭവങ്ങള്ക്ക് മു൯പില് സുല്ലിടുന്നു. ഇതുവരെ നെഞ്ചുവിരിച്ച് വിധികളെ നേരിട്ടതില് നിരുപാധികം മാപ്പ്. ഇരുകൈകളും ഉയ൪ത്തി കീഴടങ്ങാ൯ തയാറാണ്. യക്ഷികളെ ആണിയടിച്ചിരുത്തുന്നൊരു മരം പോലെ ഇനിയും പേറാ൯ വയ്യ.

എന്തോ ഇപ്പോഴിങ്ങനെയൊക്കെ എന്ന് ചോദിച്ചാല്....
ഞാനെന്താണ് പറയുംക.? ഹരിതാഭ സ്വപ്നം കാണുന്നൊരു ഒട്ടകം പോലെ, നോവുപേറുന്ന മണലാരണ്യങ്ങള്ക്ക് പണയപ്പെടുത്തിയ എനിക്കാകെയുള്ളത് അന്യാധീനപ്പെട്ട കനവുകള് മാത്രം.

പതിവുപോലെ എല്ലാം കഴിഞ്ഞതാണ്. കാത്തിരിക്കണമെന്നോതി യാത്ര ചൊല്ലി അകന്നതാണ്. ഒടുവില് എല്ലാം മറക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞ് കരഞ്ഞതാണ്. എന്നിട്ടു.... ഞാ൯ തന്ന കരിമണിമാല നീ ഇപ്പോഴും പൊന്നുപോലെ സൂക്ഷിക്കുന്നതെന്തിനാണ്. നീ നല്കിയ ഉമ്മകള്... അതെ൯റെ കവിളില് നനവാ൪ന്ന് കിടക്കുന്നതെന്ത് കൊണ്ടാണ്.

എനിക്കറിയാം, നിന്നെ വേറൊരാള്ക്ക് തീറെഴുതിയാണെന്ന്. ഇനിയുള്ള ജന്മം അവ൪ക്കാണെന്ന്. എന്നിട്ടും.... യൌവ്വനങ്ങളിലെ വികൃതിത്തരങ്ങളിലേക്ക് കണക്കെഴുതിത്തള്ളാവുന്നത് പറിച്ചെറിഞ്ഞിട്ടും മനസ്സില് നിന്ന് പോകാത്തതെന്തു കൊണ്ടാണ്. നി൯റെ കണ്ണുകളും മൃദുമന്ത്രണങ്ങളും ഹൃദയത്തിലങ്ങിനെ പച്ചകുത്തിയതുപോലെ കിടക്കുന്നതെന്തു കൊണ്ടാണ്.

ഒരു പക്ഷെ, ജന്മം മഴത്തുള്ളി പോലെ ഭൂവിലെവിടെയെങ്കിലും വീണുടഞ്ഞേക്കാം. കാലം ദുരമൂത്ത കണ്ണുകളുമായ് പിന്നെയും കാത്തിരുന്നേക്കാം. എനിക്ക് നോവില്ല. ഒരു തിരിഞ്ഞുനോട്ടം പോലും വേണ്ട. ഇതിങ്ങനെ ഒരു പാവകളിപോലെ തുട൪ന്നേക്കാം. ഞാണില്ലാതൊരു നിമിഷം പോലും കനവിലില്ല. മിന്നാമിനുങ്ങിനെപ്പോലും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നില്ല.

എല്ലാറ്റിനും പിണ്ഡം വെയ്ക്കുകയാണ്. ഇനി ഞാ൯ സ്വപ്നങ്ങളില്ലാത്ത, ഭാവപ്പക൪ച്ചകളില്ലാത്ത ജഢമാവുകയാണ്. കൊടിയിറങ്ങിയ ഉത്സവപ്പറന്പുകളുലെ ചമയങ്ങളാവുകയാണ്.

എന്നോട് പൊറുക്കുക. ഒരു രാത്രിയെങ്കിലും, കരള്പിടയാതെ, കണ്നിറയാതെ ഞാനൊന്നുറങ്ങട്ടെ.

---------------------------
അലിപുതുപൊന്നാനി